Miejsce Projektów Zachęty to przestrzeń-laboratorium Galerii Zachęta – project room oraz scena artystycznych eksperymentów, w której prezentowane prace zostały przygotowane specjalnie pod przestrzeń tego miejsca. MPZ pragnie dotrzeć nie tylko do młodego odbiorcy, ale do każdego widza zainteresowanego sztuką najnowszą. Od 2020 roku obsługujemy komunikację MPZ w social mediach, a od 2021 opiekujemy się także działaniami PR wokół wystaw realizowanych przez MPZ. Odpowiadamy za strategię i kreację komunikacji.

W swoim projekcie „Chwasty i ludzie” Anna Siekierska krytycznie spogląda na relacje człowieka z naturą, wskazując miejskie nieużytki jako szansę na ocalenie przyrody w mieście. Tytuł wystawy jest manifestem na rzecz dostrzegania i doceniania nie-ludzkich sąsiadów. Projekt pierwotnie nazywany był przez autorkę SOR, co przywodzi na myśl sytuacje ratowania zagrożonego życia.

Wystawa Magdaleny Łazarczyk to wizualny zapis podróży artystki po opuszczonych i zapomnianych miejscach na obrzeżach miast, gdzie nagromadzone przedmioty nawarstwiają się, ich przeznaczenie zmienia się lub całkowicie ginie w tajemniczych przekształceniach. Po miejscach, które rządzą się własnymi, sobie tylko znanymi prawami. Artystka kręcąc filmy, chwyta pojedyncze wycinki rzeczywistości, które następnie łączy, próbując przedstawić jak najszerzej otaczającą ją przestrzeń. W efekcie tworzy własne konfiguracje.

W projekcie „Być jak Paul Cézanne” Paulina Pankiewicz, podążając śladami nieżyjącego od ponad stu lat artysty, bada doświadczenie przestrzeni w procesie powstawania dzieła sztuki. W ramach rozwijania projektu wzięła udział w Trail Sainte Victoire — dorocznym biegu rozgrywanym na stokach góry. Przeżycia z tego biegu oraz próby cielesno-duchowego przeniknięcia lokalnego pejzażu zaowocowały dziełami na wystawę. Jej tytuł nawiązuje do filmu Spike’a Jonze'a „Być jak John Malkovich” i podkreśla wagę bezpośredniego, wcieleniowego doświadczania sztuki w procesie jej tworzenia i odbioru.

Wystawa była malarską opowieścią artysty Macieja Salamona - rysownika, grafika, autora filmów animowanych i teledysków, muzyka, organizatora życia artystycznego, tatuażysty. Do malarstwa, zaniechanego po studiach, powrócił w trakcie pandemii, zakładając Firmę Portretową zainspirowaną działalnością Witkacego. Na wystawie zaprezentował osoby, dzięki którym ekspozycja zaistniała: kuratorkę, asystentkę, ale i stolarza, elektryka czy ochroniarza. 

To dokumentacja rocznego projektu artysty, który radykalnie zmienił swoją strategię artystyczną i projektową. Zmiana przyszła naturalnie, a miały na nią wpływ okoliczności pandemii i wymuszonej społecznej izolacji. W styczniu 2020 roku Bartosz Mucha samodzielnie rozpoczął budowę domu z pracownią w górach. Wystawa prezentowała fotograficzną dokumentację tego procesu oraz serię masek – głów i ręcznie ciosane stołki stworzone z budowlanych odpadów.

Wystawa prezentowała zestawione w dialogu dzieła grupy rumuńskich i polskich twórców młodego i średniego pokolenia. W projekcie, który wcześniej był pokazywany w Rumunii bierze udział sześć artystek i para artystów z Timişoary: Lera Kelemen, Ana Kun, Andreea Medar, Carmen Nicolau, Pusha Petrov & Miki Velciov, Sorina Vazelina oraz sześcioro polskich artystów: Zofia Gramz, Janusz Łukowicz, Paulina Pankiewicz, Anna Siekierska, Mikołaj Szpaczyński i Marta Węglińska. 

Pokaz opierał się na kilku powiązanych ze sobą wątkach tematycznych, takich jak związek pomiędzy naturalnymi ekosystemami i ingerencją człowieka, wyobrażenie hybrydalnych, antropomorficznych istot jako przedłużenie wielu aspektów ludzkiego istnienia oraz aktywistyczne i ekologiczne gesty artystów wobec środowiska, miasta, przestrzeni publicznej i zmian społecznych.